Punktem kulminacyjnym Wielkiego Piątku
jest Liturgia Męki Pańskiej.
Jej najważniejszymi momentami są:
odczytanie opisu Chrystusowej Męki
oraz adoracja znaku Krzyża.
Po zakończonej Liturgii odśpiewaliśmy
Koronkę do Bożego Miłosierdzia,
a młodzież przewodniczyła adoracji.
Tak świętowała nasza parafia…
Zdjęcia: Patrycja Lipska
Wielki Piątek jest dniem ścisłego postu, głębokiej zadumy nad istotą ludzkiego życia i rozważaniem męki Jezusa Chrystusa. Męki krzyża, która całemu światu dała nadzieję zbawienia. To jedyny dzień bez Mszy świętej – odkryty ołtarz pozostawiony bez obrusu uderza nas swą nagością – taka zmiana oznacza, że stało się coś niedobrego. I tak pozornie, dla laika, jest to dzień zwycięstwa śmierci nad życiem, grzechu nad dobrem i nienawiści nad miłością. Ale nie na długo…
Wiemy, że “żyw jest śmierci zwyciężyciel” – zburzył po trzech dniach przybytek, by odbudować swym zmartwychwstaniem świątynię wiary w nas wszystkich.
W tym szczególnym dniu Kościół koncentruje się na krzyżu, gdzie dokonuje się ofiara Jezusa Chrystusa. Odsłaniamy długo zakryte fioletową draperią krzyże, by w sposób wyjątkowy oddać mu cześć w jego adoracji. Całując krzyż dajemy świadectwo, że jest to znak zbawienia (“Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”) dla wszystkich, którzy go podejmą w swym życiu. Jedyną bowiem drogą do nieba jest krzyż, a śmierć – tylko pośrednim etapem życia.
